Podstawowe zasady służby w życiu kościoła - Witness Lee

Poselstwa zawarte w tej książce wygłoszone zostały w formie cyklu podczas szkolenia, które odbyło się latem 1963 r. w Altadenie, w Kalifornii.

Spis treści

Rozdział pierwszy
Służba kapłaństwa

Rozdział drugi
Służyć w duchu, aby usługiwać Chrystusem

Rozdział trzeci
Służyć w koordynacji

Rozdział czwarty
Związek pomiędzy posługą a kościołem

Rozdział piąty
Głoszenie ewangelii w kościele

Rozdział szósty
Urzeczywistnianie życia Ciała

Autor: Witness Lee
ISBN 978-0-7363-9239-6
Liczba stron: 72

Fragment

Służba kapłaństwa

Wersety biblijne: 1 P 2:5, 9; Rz 12:1–2, 4–7.

W życiu chrześcijańskim zawsze mamy do czynienia z dwoma aspektami: życiem i służbą. Jako dzieci Pańskie potrzebujemy odpowiedniego życia duchowego, a także odpowiedniej duchowej służby. Właściwa służba chrześcijańska wiąże się z życiem i odbywa w Ciele. Taką duchową służbę przedstawia Pierwszy List Piotra 2:5, gdy mówi o kapłaństwie: „Wy sami także, jako żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowy dom w święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary, godne przychylnego przyjęcia przez Boga poprzez Jezusa Chrystusa”.

Święte kapłaństwo, o którym mowa w tym wersecie, to duchowy dom. Dom ten, zbudowany ze świętych, jest świętym kapłaństwem. Dom jest kapłaństwem, a kapłaństwo — domem. To dwa aspekty tego samego: dwa aspekty wzajemnego budowania się świętych. To budowanie się jest Bożym domem, a także Bożym kapłaństwem — nie tylko kapłanami, lecz także kapłaństwem.

Temat królewskiego kapłaństwa podejmuje werset 9: „Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem uzyskanym na własność, abyście rozpowiadali cnoty Tego, który was powołał z ciemności do swego zadziwiającego światła”. To królewskie kapłaństwo jest duchowym domem. Te trzy kwestie są niezwykle istotne: duchowy dom, święte kapłaństwo i królewskie kapłaństwo. Z jednej strony, kapłaństwo jest święte, z drugiej zaś — królewskie.

Paweł porusza sprawę życia chrześcijańskiego i chrześcijańskiej służby w Liście do Rzymian. O służbie mówi w rozdziale dwunastym: „Tak więc nawołuję was, bracia, przez przejawy współczucia Boga, abyście przedstawiali swoje ciała jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, co jest waszą rozsądną służbą. I nie kształtujcie siebie według tego wieku, ale dajcie się przeobrażać przez odnowienie umysłu, abyście sprawdzali, co jest wolą Boga, co jest dobre, miłe i doskonałe” (w. 1–2). Ciała, występujące w liczbie mnogiej, składa się tu jako jedną wyjątkową ofiarę — nie jest to wiele ofiar, lecz jedna ofiara złożona z wielu ciał.

O dobrej, miłej i doskonałej woli Bożej mowa jest dalej w wersetach 4–7: „Jak bowiem w jednym ciele mamy wiele członków, a nie wszystkie członki mają tę samą funkcję, tak my, których jest wielu, jesteśmy jednym Ciałem w Chrystusie, a pojedynczo — członkami siebie nawzajem. Mając zaś dary różniące się według danej nam łaski, czy to proroctwo, prorokujmy proporcjonalnie do wiary; czy służbę, bądźmy wierni w tej służbie; czy ten, kto naucza — w tym nauczaniu”. Wszystkie służby chrześcijańskie sprawuje się w Ciele. Jeśli mamy Ciało i je praktykujemy, jak również wyrażamy oraz prowadzimy życie Ciała, wówczas sprawujemy chrześcijańską służbę.

Życie i służba

W tym rozdziale zajmujemy się praktycznym aspektem życia chrześcijańskiego, czyli służbą. My, chrześcijanie, zawsze mamy te dwa aspekty. Pierwszy z nich to życie chrześcijańskie, a drugi — chrześcijańska służba. Jako Pańskie dzieci z jednej strony potrzebujemy właściwego życia, życia duchowego, z drugiej zaś — właściwej duchowej służby.

W dwudziestym piątym rozdziale Ewangelii Mateusza Pan Jezus posłużył się dwiema przypowieściami, jedną o dziesięciu pannach, mówiącą o życiu chrześcijańskim, a drugą o talentach, o służbie. Jeśli chodzi o nasze życie, powinniśmy przypominać panny i nieść w dłoniach świadectwo światła, gdy wychodzimy z tego świata na spotkanie z naszym Oblubieńcem. Oto nasze życie, aspekt życia. Potrzebujemy oliwy, a także świadectwa światła. Musimy wyjść z tego świata, oczekiwać powrotu Pana i iść na Jego powitanie. Na tym polega życie chrześcijańskie.

Zaraz po tej przypowieści Pan opowiedział inną, o talentach, która odnosi się do służby. Musimy wykorzystywać talent, dar otrzymany od Pana, i podejmować działania, które przyniosą Mu zysk. Pańskim dzieciom zawsze towarzyszą te dwa aspekty: życie i służba. Musimy wzrastać w życiu, z czym wiążą się oliwa, światło i wychodzenie ze świata po to, by spotkać się z Panem, gdy powróci. Musimy również wykorzystywać we właściwy sposób to, co Pan nam podarował jako talent.

Oba te aspekty Paweł omawia w Liście do Rzymian. Większą część tej księgi poświęca aspektowi życia. List do Rzymian przedstawia etapy chrześcijańskiej wędrówki, chrześcijańskiego życia. Na samym początku, w pierwszych dwóch rozdziałach i połowie trzeciego mowa jest o sytuacji grzesznika przed Bogiem. Następnie w rozdziałach trzecim, czwartym oraz na początku piątego grzesznik ten dostępuje usprawiedliwienia, otrzymuje odpuszczenie, odkupienie oraz zbawienie dzięki Chrystusowemu odkupieniu. Od drugiej części rozdziału piątego do rozdziału ósmego ten odkupiony i usprawiedliwiony człowiek, który otrzymał odpuszczenie, postępuje w nowym życiu, w Duchu. Zdaje sobie sprawę z tego, że stary człowiek został uśmiercony i że w tym starym człowieku nie ma niczego dobrego. Starego człowieka, starą naturę umieszczono na krzyżu. Teraz żyje w nas Duch Chrystusa, ucieleśnienie Chrystusa, który jest dla nas życiem. Musimy postępować według Niego i w Nim chodzić. Tak więc ten, który pierwotnie był grzesznikiem, teraz jest świętym, który postępuje według Ducha. Dalej, w rozdziale dwunastym grono odkupionych osób, które postępują w Duchu, jest złączone w Duchu w jedno Ciało. Są oni członkami tego jednego Ciała.